Angelo Schuurmans – 31 jaar en woonachtig in Amsterdam

Woonde 8 jaar lang in Los Angeles om zijn droom te leven als acteur. Kwam daarna, na een bezoek aan Griekenland, terug naar Nederland om mensen te helpen die gevlucht zijn uit hun eigen land. Om hen zo een prettig onderkomen te bieden in Nederland.

Na vier jaar lang te hebben gestudeerd aan de Filmacademie in Amsterdam, is Angelo Schuurmans in 2008 verhuisd naar Los Angeles in de VS. Daar heeft hij drie jaar de theaterschool gedaan en vijf jaar lang gespeeld met een theatergroep. “Veel geleerd over mezelf en de wereld”, zegt Angelo. “Als acteur ben je continue met jezelf bezig, je bent je eigen instrument. Kritiek en verbeterpunten die je krijgt, gaan direct over jou. Om jezelf te verbeteren, moet je dus continue naar jezelf kijken en je naar binnen richten”.

“Na 8 jaar ben ik in juli 2015 teruggekomen naar Nederland. Een echte cultuurshock om weer in Nederland te zijn. In Los Angeles is iedereen met zijn droom bezig. Je hoort er pas bij als je zelf ook je droom naleeft en daar alles voor wilt geven. Hier in Nederland is dat totaal anders. Als je in Nederland bijvoorbeeld zegt dat je Minister President wilt worden, dan lacht iedereen je keihard uit. Dat vind ik een heel moeilijke insteek en instelling. Achteraf gezien ben ik denk ook niet voor niets weggegaan uit Nederland. Ik was op zoek naar positiviteit.”

Hoe een vluchtelingencrisis kan leiden tot een nieuwe passie

“Na mijn periode in L.A. wilde ik in Nederland weer aan de slag, maar om hier als acteur weer aan de slag te gaan, is lastig. Ik ben bij een vriendin aan de slag gegaan als ZZP-er in de filmbusiness. Heel erg leuk en fijn. Ik ben bij terugkomst tevens gaan nadenken over wat ik de afgelopen jaren gedaan heb en waar ik goed in ben. In diezelfde periode las ik ergens een artikel waarin geschreven werd dat wij als Europa een vluchtelingencrisis doormaken. Het artikel zette de lezer aan om na te denken hoe hij/zij over 50 jaar zou terug denken aan deze vluchtelingencrisis. Wat was dan zijn/haar aandeel geweest om deze op te lossen? Via facebook zag ik toevalligerwijs een advertentie van een jonge vrouw, Chantelle uit Engeland, die als vrijwilliger werkzaam was op het eiland Leros waar in 48 uur 4000 vluchtelingen met boten waren aangekomen. En dan te bedenken dat er maar 8000 mensen op dat eiland wonen. Zij schreef in dat bericht: “stuur geen eten, stuur geen kleding, stuur geen geld, maar kom helpen!” Ik wist het ineens, dat wilde ik gaan doen! Andere mensen helpen. De afgelopen 8 jaar ben ik alleen maar bezig geweest met mezelf en met mijn droom, nu was het tijd om wat terug te doen”.

Meteen all hands on deck

“Ik had nog 800 euro op mijn spaarrekening staan en wist dat ik daar naartoe wilde om te helpen. Ik dacht, ik ga twee weken naar het eiland om te helpen. Ik kocht een ticket en kon ergens in een vrijwilligershotel verblijven tegen een lage prijs.

Na het boeken kwam ineens het besef van wat ik aan het doen was: vluchtelingen helpen, wat is dat eigenlijk? Kan ik dat wel? Wat ga ik allemaal tegenkomen? Vlak daarna waren er aanslagen in Parijs en het ene paspoort wat daar gevonden werd, was geregistreerd op het eilandje Leros. Dat riep bij mij en mijn familie en vrienden veel vragen op. Ben ik wel bezig met de juiste dingen? Ik heb met veel mensen erover gesproken en heb besloten uiteindelijk toch te gaan. Die mensen hebben hulp nodig en bij een grote groep mensen zit altijd iemand die niet helemaal pluis is.

Op het moment dat je het vluchtelingenkamp binnenloopt, is het meteen all hands on deck. Je kunt gelijk aan de slag! Kinderen komen op je af, mensen zijn in een goede mood omdat ze de boottocht hebben overleefd. Echt vriendelijke mensen. Ik had een treurige sfeer verwacht, omdat ze oorlogsslachtoffer zijn. Maar niks is minder waar, mensen waren veilig en voelde zich opgelucht! Wat met name opviel, was dat veel van deze mensen goed zijn opgeleid en graag aan de slag wilden om bij te dragen.

Het is heel bijzonder om daar te zijn. Je staat daar met veel vrijwilligers die allemaal hebben betaald om hier te gaan helpen. Mensen helpen uit de boten, kleding uitdelen, voedsel uitdelen en er gewoon zijn voor deze vluchtelingen. En mensen zijn 95% van de tijd heel erg dankbaar. Binnen drie dagen heb ik nog 2 weken bijgeboekt, omdat ik het gevoel had dat ik hier een echte passie had gevonden. Ik voelde een drijfveer om daar te blijven en me helemaal onder te dompelen. Het voelde fantastisch dat ik een bijdrage kon leveren aan een crisis waar we als wereld middenin zaten. Onbetaalbaar, maar ook vermoeiend als zware diabeet”.

Vooral de vele mooie en unieke vriendschappen zijn bijgebleven

“Er zit een heel nare en duistere kant aan de werkzaamheden daar. Zo waren er ook mensen die de boottocht niet overleefden, boten vol met vrouwen en kinderen die dagelijks omsloegen en mensen die het heel moeilijk hadden zonder voedsel en warme kleren. Met enige regelmaat kwamen er grote schepen binnen waar verzwakte mensen met hulp van ons vanaf werden gehaald. Wat ik vooral moeilijk vond, is dat nadat deze mensen er afgehaald werden, het laadruim openging. Uit dit laadruim werden lijken gehaald die letterlijk en figuurlijk naast de overlevende kinderen werden neergegooid. Echt verschrikkelijk. En toch, wat vooral bij is gebleven, zijn de vele mooie en unieke vriendschappen die ik heb gemaakt met Syrische en Afgaanse mensen die ik nog steeds zie en ontmoet.
Ik realiseerde me daar dat er veel van deze mensen naar Nederland zouden komen en dus ook naar Oss, waar ik ben opgegroeid. Ik vond het heel heftig om dat te beseffen, want je wilt niet dat deze mensen gïsoleerd raken en zich daardoor niet thuis voelen in Nederland.

Ik kwam thuis met Kerst in 2015. Heel raar om dan weer terug te zijn. Ik kon dit niet meer loslaten en wilde er echt mee verder!

In Oss zou een opvang voor vluchtelingen komen. Ik had daarom een afspraak gemaakt met de gemeente om te kijken wat er was geregeld en om met hen mijn verhalen en ervaring te delen. Die opvang ging namelijk open en ik had gezien wat nodig was. Met name het feit dat deze mensen heel gemotiveerd zijn om aan de slag te gaan, vond ik belangrijk om te gebruiken voor een goede inburgering. Ik merkte dat er vanuit de gemeente nog relatief weinig geregeld was en ik had allerlei ideeën. Hoe mooi om dit te bundelen!? Ik voelde dat er een taak voor mij was om dit op te gaan pakken”.

Mijn passie: we hadden momentum

“Op dat moment begonnen ook de protesten tegen de vluchtelingenopvang in Nederland. Ik wilde in Oss graag een positief geluid laten horen en startte daarom de facebookpagina ‘Oss Verwelkomt Vluchtelingen’. Binnen twee maanden hadden we 2100 likes. We hadden momentum. Ondertussen ben ik samen met anderen gaan kijken hoe we voor deze vluchtelingen Nederlandse lessen konden organiseren. Wil je in Nederland aan de slag kunnen, dan is dat het eerste wat volgens ons van belang was. We hebben flyers in meerdere talen laten maken en uitgedeeld en opgehangen. De eerste avond was meteen een groot succes. 120 vluchtelingen kwamen naar het ROC toe om lessen te volgen. Echt veel meer dan verwacht! We hadden 30 vrijwilligers en we hebben het eerste moment gebruikt om in gesprek te gaan met elkaar. Daarna is alles in een stroomversnelling geraakt.
We zijn vele projecten gestart zoals, ‘Meet and Eat’ waar Nederlanders koken in hun eigen huis voor vluchtelingen, het ‘Fietsenproject’, we geven voorlichting op scholen en we hebben een tv-programma rondom voorlichting gemaakt. We hebben tijdens de Ramadan een gezamenlijk eetmoment gehouden in de Lievekamp tijdens de Iftar, het moment van zonsondergang. In totaal hebben we daar met 300 tot 400 mensen samen gegeten. Echt een heel fijn evenement waar we samen met mensen met een ander geloof een mooi moment konden beleven. Alle aanwezigen hebben dit enorm gewaardeerd.

Omdat ik, samen met anderen, veel uit eigen zak had gefinancierd werd het tijd om het wat formeler aan te pakken. We hebben een stichting opgericht om e.e.a. makkelijker te kunnen organiseren en te financieren, ‘Oss Verwelkomt Vluchtelingen’. En nu is het voor mij ineens een baan geworden, heel bizar eigenlijk. Ik zit om de tafel met vele welzijns organisaties, de gemeente en vluchtelingenwerk om het goed te regelen.

De noodopvang is inmiddels alweer leeg. Onze inzet gaat door, maar dan in het begeleiden bij inburgering. Er is een groep van ongeveer 300 mensen die wij kunnen helpen. We leiden mensen toe naar werk, de arbeidsmarkt. Maar we helpen ook bij het ondersteunen van deze mensen op het gebied van de Nederlandse taal en bijvoorbeeld maatschappijleer.

Ik heb eigenlijk het afgelopen jaar alles laten gaan voor het helpen van deze vluchtelingen. Ondanks dat ouders en vrienden regelmatig zeiden dat ik op zoek moest gaan naar een betaalde baan. Ik voelde dat ik dit moest doen. En nu is het nog een baan geworden ook.

Wat ik merk is dat deze mensen ons gewoon heel erg hard nodig hebben. Vele vluchtelingen zijn goed geleerd en willen in Nederland aan de slag. Mensen krijgen hier in Nederland onderdak en een uitkering, maar je wilt juist niet dat deze mensen dan binnen gaan zitten en zich vervelen. Dat willen zij zelf ook niet. Hier ligt de uitdaging. We zijn nu aan het kijken hoe we werkgevers en statushouders kunnen koppelen zodat zij zich nuttig maken in de Nederlandse maatschappij.”
Wat zou je mensen mee willen geven die meer willen leven vanuit passie?

“Luister vooral niet te veel naar andere mensen. Mensen zijn bang voor positiviteit en mensen zien niet graag dat anderen van de gebaande paden afstappen. Als ik wel had geluisterd naar andere mensen, was ik nooit in Griekenland geweest en had ik nooit zo veel kunnen bereiken met de stichting ‘Oss Verwelkomt Vluchtelingen’. Ik ben door niet te luisteren, gekomen tot het daadwerkelijk doen. Ik ben gaan doen, ipv blijven denken. Iemand moet opstaan, dat heb ik gedaan!

Ik voelde dat ik iets moest gaan doen! Een letterlijk onderbuikgevoel waar energie vandaan kwam. Ik voelde een soort van energiebubbel die ik nooit eerder had gevoeld. Een oneindige energiebron die tot nu toe nog niet is gestopt. Alles wat ik deed werd op de één of andere manier succesvol. Het leek wel alsof alles om me heen gunstig voor me werkte. Alles kwam bij elkaar. Het werkte omdat ik werkte vanuit passie en vanuit drive.

Verder is alles stap voor stap gebouwd. We hadden geen grote plannen twee jaar terug. Alles is er beetje bij beetje gekomen vanuit een wens: Er zijn voor deze mensen, hen een goed onderkomen bieden!

Daarnaast geloof ik heel sterk dat alles wat je geeft ooit naar je terugkomt. Dat werkt voor mij zo. Ik ben super positief en wil dat graag delen met de wereld. Die positiviteit is zo erg teruggekomen via de vele contacten die ik heb gemaakt met mensen uit Syrië en Afghanistan.

In mijn ogen is het leven zelf een struggle. Het leven is nooit af of klaar. Het leven gaat er juist over dat je op zoek gaat naar jezelf en het leven zelf creëert. Denken dat je het allemaal al weet en dat je jezelf al helemaal hebt gevonden, is mijns inziens bullshit. Het hele leven is een verandering en een tocht. Zelf heb ik wel het gevoel dat ik dichtbij mezelf sta, maar zoals ik al zei is het nooit af. Zie mij vooral niet als voorbeeld haha.

Ik ben van jongs af aan bezig geweest met wie ik ben. Ik had een andere kijk op dingen. Ik heb geleerd mijn eigen pad te bewandelen. Ik wilde me niet aanpassen aan anderen en wilde me ook niet spiegelen aan anderen. Wie ben ik en hoe sta ik in deze wereld? Dat zijn vragen waar ik al heel lang mee bezig ben. Ik blijf bewust bezig met wie ik ben en wat ik wil en blijf mijn passies volgen. Waar deze mij dan ook zullen brengen”.